Po małych sprzętowych perypetiach znów mogę nadawać korespondencję z Berga :) Dzikuję za wszystkie zdjęcia – postaram się jak najszybciej uzupełnić galerię.
Zakończył się rejs Tromos-Longyearbyean… wiało słabo albo w dziób. Udało się poza morzem zobaczyć jeszcze kilka miejsc na Spitsbergenie… i zdaje się, że w rejsie (poza wiatrem z rufy) brakowało jedynie czystego błękitnego nieba. Poniżej relacja Pawła – stałego bywalca Berga… nooooo romantycznie będzie… na ochłodę zdjęcia znajdziecie w galerii rejsu.
„Za rufą Piramiden. Wachta na pokładzie wystawia pyski do niemrawo przedzierającego się przez chmury słońca. Za plecami mila za milą odpływa rejs, który wszyscy zapamiętamy zapewne do końca życia. Pokonaliśmy, mimo przeciwności pogody i słabości ciał, pokaźny kawałek zimnego morza.
Odwiedziny na stacji badawczej Uniwersytetu Lubelskiego zakończyły się spotkaniem, na szczęście w bezpiecznej odległości, polarnego misia, a serdeczna gościna u naukowców oraz spacer połączony z opowieściami o życiu na Spitsbergenie wlały ciepło w nasze wytelepane mordewindem dusze i ciała. Magiczny bursztynowy napar sprowadził znowu uśmiech na pokład i tak już zostało (*). Berg jest obecnie opanowany przez rozchichraną załogę i mamy nadzieje, że następna ekipa zarazi się tym nastrojem na starcie. Przed Wami spotkanie z przecudną krainą, przyroda surową i wzruszającą w swoim delikatnym bladym pięknie. Cielące się lodowce, blade kwiaty, foki, maskonury, niedźwiedzie i, jak będziecie mieli szczęście, brzuchate wieloryby. A na okrasę wizyty w umarłych miastach i eksploracja ruin, o ile Was kozak nie capnie i nie pogoni. Ech…. dużo by gadać. Kto na Bergu nie był, nie zrozumie. A kto był, to wie o czym mowa.
Pozdrawiamy gorąco!
Paweł w imieniu załogi”
P.S. Może oni jednak na jeden dzień do Anglii wpadli: https://www.youtube.com/watch?v=lhlxDgQG7Mc (musiałam skomentować – to silniejsze ode mnie :))