Eposu część IV.
Pisane na morzu, więc pismo morze być chwiejne, za co z góry przepraszam.
„Śpiewam, bo muszę” – przypomina mi się piosenka niezapomnianego zespołu „Skaldowie”. Ja też piszę, bo muszę, bo Kapitan każe, a od wyroków boskich odwołania nie ma, bo talent mnie męczy, no i mam dla kogo, więc chcę /zaznaczam tak na wszelki wypadek, jakby kto znowu pytał/.
Zatem po kolei.W Paamiut nasze błagania o prysznic zostały wysłuchane. Niewielki, schludny i czysty hotelik zaoferował nam kilka kabin prysznicowych z gorącą wodą do woli, ręczniki, internet, przestronną kuchnię z kawa, herbatą, sokami w cenie. Też niezbyt wielkiej. W tej chwili niczego więcej do szczęścia nam nie brakuje.
Uzupełniamy zakupy w dużym sklepie, trochę to trwa, bo zakupy, jak wiadomo, rzecz poważna. Najdłuższy postój zalicza stoisko warzywne. Ten por? A może tamten ładniejszy? Ta kapustka, czy inna? Ziemniaki? Bierzemy. Szpinak? Hej, dziewczyny, zrobimy jeszcze raz szpinak?. I ile tego szpinaku? O, są jabłka. Po ile są te jabłka? Weźmy sobie po jednym. Wszystko jest brane w rękę, po kolei, ważone, oglądane starannie. I odkładane na swoje miejsce. Miejscowi patrzą ukradkiem i – mam wrażenie – z rozbawieniem. Stoję z boku, cierpliwie, swoje lata mam, niejednym zakupom towarzyszyłem. Nagle spośród sklepowych regałów wyłania się Artur, to do kosza, tamto do kosza, jeszcze co innego. Raz, raz, raz … i po zakupach. Zaskoczone spojrzenia. Despota, normalnie despota!
Wracamy na jacht. Na pokładzie leży sobie spokojnie, w całej okazałości, jak gdyby nigdy nic, mój aparat. Tu nie kradną – mruczy Artur. Na moje szczęście, myślę sobie.
Po wyjściu z fiordu /na tej Grenlandii to same fiordy są/ krzyk z pokładu: wieloryb, wieloryb! Mój Boże, gdybyśmy tak szybko i ochoczo reagowali na prośby Artura /„postawimy kliwra. Kliwera? – pada zdumione pytanie. Nie kliwera, tylko kliwra. Aaa, kliwra. No dobra, postawimy”/, jak na wieść o wielorybie!? Nagle pokład roi się od załogi. Ale nas dużo! Cała czwórka! Krzyki, tupot nóg,przepychanki, żeby mieć jak najlepszą pozycję do zdjęcia, piski, żałosna skarga sterniczki:a ja nie mogę! Dziewczyny, podzielicie się zdjęciami?. Każdy krzyczy tryumfalnie: wieloryb, wieloryb!!! A biedne, spanikowane zwierzę daje dyla w głębinę i tyle go widzimy. Obaj z Arturem dobrze go rozumiemy. Chyba słyszę jęk zawodu. Są zdjęcia.
Pora przygotować się do wachty. Ciąg dalszy za kilka godzin.
Noc po wyjściu z Paamiut i „przegonieniu” wieloryba spokojna, choć trochę mglista. Znowu każda wachta z Arturem. Jak każdej nocy zresztą. Po północy mijamy się z jakimś jachtem. Pierwsza część dnia we mgle, na szczęście gór lodowych bardzo mało, a po południu słońce i rewelacyjne widoki na coraz bardziej ośnieżone góry. Żegluga przyjemna jak nigdy dotąd, odrobinę cieplej, mgła nie wraca. Około 15 mil przed Nuuk precyzyjna „jazda” podług świateł wśród wysp, wysepek i skał. Noc jasna, pozwala na zdjęcia. Marudzimy na pokładzie towarzysząc sternikowi i Arturowi. A gdy podsypiam w śpiworze rozmyślając o quadrupplu /to takie piwo Trapistów ;-)/ pojawia się podobno rodzina wielorybów. Nie wierzę, dopóki nie zobaczę zdjęć.
O 06.00 w Nuuk. Śniadanie i „w miasto”. Po południu w drogę – zapowiada Kapitan.
Jurek